Anna Palusińska, Nowosielski. Ikona, światło, wiek XX, Lublin: Wydawnictwo Academicon 2024.
Jerzy Nowosielski jest niewątpliwie najważniejszym artystą polskiej powojennej sztuki xx wieku, a na pewno sztuki sakralnej. Jego oryginalne ikony posiadają dwa odrębne źródła. Po pierwsze doświadczenie artystyczne awangardy, po drugie, chrześcijańską Tradycję Kościoła prawosławnego, w której znalazły się antyczne i wczesnochrześcijańskie motyw i toposy. Nowosielski pracuje dla Kościoła prawosławnego, unickiego i katolickiego, i urzeczywistnia jedność chrześcijaństwa, o którym marzył król Władysław Jagiełło.
Książka traktuje o religijnych obrazach Nowosielskiego i osadza je w kontekście filozofii chrześcijańskiej i teologii ikony. Szczególne miejsce zostało poświęcone myśli Dionizego Areopagity oraz doktora hezychastycznego, św. Grzegorza Palamasa. Twórczość Nowosielskiego została opracowana od strony jej artystycznych, filozoficznych i teologicznych źródeł.
Do książki zostały zebrane ilustracje, prezentujące różne rodzaje ikon Nowosielskiego i na ich podstawie została przeprowadzona analiza semantyczno-retoryczna. Wynikiem tych analiz są wyróżnione cechy twórczości Nowosielskiego, które pozwalają nazwać jego malarstwo nowatorskim i unikalnym nurtem w religijnej ikonografii. Analiza retoryczna pozwoliła na umieszczenie ikony nowoczesnej w tradycji artystycznej Kościoła wschodniego i ukazanie znaczenia, jakie ta twórczość ma dla współczesnego odbiorcy. Ikony Nowosielskiego zostały zaprezentowane na tle sztuki XX wieku, zarówno zastępujących ikony obrazów Kazimierza Malewicza, jak i współczesnej klasycznej ikony.